خیلی ها میان مردمند ولی تنهایند

در جمعند ولی احساس غریبی می کنند نه حاضرند با کسی دوست شوند نه به گونه ای هستند که دیگران سراغشان ایند و با آنان دوستی و رفاقت کنند

اشکال کار کجاست ؟

از ما یا از دیگران ؟

شما با بعضی ها حاضر نیستید رفیق شوید و انس بگیرید لابد دلیلی هم دارد مثل اینکه طرف پر ادعا و خود خواه است

یا مغرور و متکبر است بخیل و حسود است

خو درا تافته جدا بافته می داند و توقعهای بیجا و انتظارهای بیش از حد دارد

اگر آن دیگری کسی جز خود ما نباشد چطور 

لابد به همان صورت دیگران هم تمایلی نخواهند داشت که با ما دمخور و مانوس و دوست شوند

حق هم دارند

ما هم اگر به جای آنان بودیم حق داشتیم

عفونت تکبر و خود پسندی و به دیگران به دیده تحقیر نگاه کردن و خود را برتر از همه پنداشتن کمتر از تعفن مزبله و مرداب و لاشه مرده نیست .

درد تنهایی بعضی ریشه در همین خصلت خودخواهانه دارد .

البته علل دیگری هم دارد که بماند

فقیر کسی نیست که بی پول باشد انسان       بی دوست فقیر تر از اوست

عاجز کسی نیست که قدرت اجتماعی و بدنی نداشته باشد بلکه عاجز کسی است که نتواند دوست و همدم بگیرد

به تعبیر مولایمان علی (ع) ناتوان تر و عاجز تر از او هم کسی است که دوستانی را هم که دارد از دست بدهد و نتواند آنها را نگه دارد

سعدی شیراز هم گفته است : دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند نشاید که به یک دم بیازارند

قدر دوست را باید شناخت و او را نگه داشت

آدمهای بی دوست و بی مونس احساس تنهایی می کنند

کسی هم که خود را خیلی قبول دارد و خویشتن را بی عیب و نقص میداند و پرادعا و

 خودخواه است تنها می ماند

این اجناس در بازار دوستی مشتری ندارد

و طبیعی است که کار و بارآنان که کالای خود پسندی می فروشند کساد شود

کمی باید خاکی بود و خودمانی

باید با مردم بود و همدلی کرد و همراهی

در رابطه با خدا هم همینطور است

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس

بازار خود فروشی از آن سوی دیگر است

قطره اگر به دریا بپیوندد دریا می شود و از تنهایی در می آید

قطره دریاست اگر با دریاست

ورنه آن قطره و دریا دریاست

بعضی گرفتاران درد تنهایی ، باید درمان خود را در رهایی از قید و بندهای خودی پیدا کنند

بدبینی به مردم انسان را تنها می سازد

خود خواهی هم میان ما و دیگران فاصله می اندازد و همین فاصله ها ست که تنهایی ایجاد می کند

اینها نسخه درمان بیماری است