یک کلمه جادویی

مدتی پیش یک دانشجوی دوره کارشناسی که مشغول نوشتن پایان نامه اش با موضوع حکومت بود از من تقاضا کرد که پرسش نامه ای را با حداقل چهل سئوال که بعضی از آن ها جواب های دشواری هم داشت پر کنم موضوع حکومت ، مرا تشویق به کار می کرد سرانجام داوطلبانه پاسخنامه را همراه جواب برای او فرستادم بعد از آن مشتاقانه منتظر یادداشتی تشکر آمیز از دانشجوی جوان بودم اما از او خبری نشد به خود گفتم : این موضوع ارزش تاسف خوردن ندارد باید آن را فراموش کنم اما نمی توانستم .

واقعیت این است که ناسپاسی ، هم به فردی که مورد ناسپاسی قرار گرفته صدمه می زند و هم به فرد ناسپاس چرا که فرد ناسپاس به جای پیدا کردن دوست دشمن می یابد احساس سپاسگزار بودن به تنهایی کافی نیست این احساس باید بروز داده شود شاید آن دانشجو واقعا از کار من سپاسگزار بود اما با اظهار نکردن ، این احساس از بین رفت ، کلمه (متشکرم ) می توانست تفاوت زیادی ایجاد کند .

وقتی فردی باعث آزردگی مامی شود باید از خود بپرسیم که آیا نشانه هایی از این شخصیت آزار دهنده در وجود خود ما نیست ؟ من از خودم می پرسم چه تعدادی از ما سپاسگزار کارهای کوچک بی شماری هستیم که دیگران با مهربانی برای ما انجام می دهند تا زندگی را برای ما آسان تر سازند ؟ واقعا چه تعدادی از ما به خاطر داشتن موهبت زندگی سپاسگزار هستیم در حالی که آزادی ، عدالت و امنیت را حق مسلمی برای خود می پنداریم ؟ چه تعدادی از ما قدردان هدیه شگفت انگیز زندگی هستیم ؟ آیا به اندازه کافی این قدردانی را به خالق زندگی ابراز می کنیم ؟

جواب صادقانه به هر پرسش به طور غم اگیزی روشن است کافی نیست نه اصلا کافی نیست تصمیم گرفتم که راه حلی بیابم بعد از این از همه افرادی که گذران زندگی را برایم آسان می کنند تشکر کنم پیشخدمت ، مسئول آسانسور ، رانندگان تاکسی و هر کس دیگری . البته نه با گفتن کلماتی از روی بی تفاوتی و خالی از احساس .به خود هر روز خاطر نشان کنیم که هر لحظه از حیات بی اندازه ارزش دارد سپاس خود را به خدا نه فقط با دعا خواندن بلکه با زندگی به همان روشی که خدا دوست دارد ما زندگی کنیم نشان دهیم . اصل اساسی که در نشان دادن سپاسگزاری دریافتم این است که هم اکنون سپاسگزار باشید هنگامی که احساس سپاسگزاری تازه و نیرومند است آن را ابراز کنید عمل کنید قبل از این که انگیزه ناگهانی سپاسگزار بودن در شما از بین برود .

سپاسگزار بودن به این معنا امر ساده ای نیست من معتقدم که چندین مرحله دارد آشناترین نوع آن احساس خود به خود طبیعی سپاس بابت منافعی است که دریافت می کنیم . مرحله دوم سپاسگزاری ، نه تنها برای لذت ها و مزایای زندگی بلکه برای اتفاقات و سختی ها هم هست این نوع سپاسگزاری نشانه شناخت و بلوغ فکری ماست چرا که تشخیص دادیم که سختی ها و مشکلات هم ارزشمند هستند همه ما داستان افراد معمولی را شنیده ایم که چگونه ایستادگی کردند و تلاش کردند تا بر معلولیت خود پیروز شوند و در نهایت قهرمان هم شدند .