جعفر بن عفان نقل می کند که داخل شدم به خدمت امام صادق (ع) و آن حضرت مرا مقرب نمود و نزدیک خود جا داد پس از آن فرمود ای جعفر ! به ما خبر رسیده که تو شعر خوب درباره امام حسین (ع) می گویی عرض کردم آری فرمود بگو . پس من انشا نمودم و آن حضرت و کسانی که نزد ایشان بودند گریستند تا اشک بر گونه و محاسنش جاری شد .بعد فرمود : ای جعفر ملائکه مقربین در اینجا حاضرند و کلمات تو را استماع می کنند که در مصیبت حسین (ع) می گویی و گریه می کنند مثل گریه ما و بلکه بیشتر ای جعفر خدا بهشت را بر تو واجب کرد .
آنگاه فرمود آیا می خواهی از فضیلت آن برای تو بیشتر بگویم ؟ عرض کردم : بله فرمود :
کسی نیست که در مصیبت حسین (ع) ذاکر باشد و گریه کند یا دیگری را بگریاند مگر اینکه خدای تعالی بهشت را برای او واجب می فرماید و گناهانش را می بخشد .
