امام ششم حضرت صادق (علیه السلام ) فرمود: روزى ابراهیم خلیل اطراف کوه بیت المقدس براى یافتن چراگاهى گردش مى کرد تا گوسفندان خود را به آن ناحیه برد. در این هنگام صدائى به گوشش رسید نگاه کرد مرد بلند قامتى را مشاهده کرد که مشغول نماز است . سوال نمود بنده خدا نماز براى که مى خوانى ؟ جواب داد براى پروردگار آسمان . پرسید از بستگان و خویشاوندان تو کسى باقیمانده ؟ پاسخ داد نه . ابراهیم (علیه السلام ) گفت از چه محل غذا تهیه مى کنى . اشاره به درختى نموده گفت میوه این درخت را مى چینم و براى زمستانم ذخیره مى نمایم . از منزلش سوال کرد کوهى را نشان داده گفت در آنجا است . پرسید ممکن است مرا به منزل خود برى و یک شب مهمان تو باشم . پیرمرد گفت در جلوه راه منزلم آبى است که عبور از آن مشکل است .
سوال کرد خودت چگونه مى گذرى پاسخ داد من از روى آب مى گذرم . گفت دست مرا هم بگیر شاید خداوند به من نیز قدرت دهد تا از آب بگذرم . پیرمرد دست ابراهیم خلیل (علیه السلام ) را گرفته هر دو از آب گذشتند وقتى به منزل رسیدند. حضرت ابراهیم پرسید کدام روز بزرگترین روزها است . گفت روز قیامت که خداوند پاداش اعمال مردم را در آنروز مى دهد.
گفت خوب است با هم دعا کنیم که از شر آن روز خداوند ما را ایمن دارد.⁽¹⁾ پیر گفت دعا را چه مى خواهى به خدا قسم سه سال است دعائى کرده ام و حاجتى خواسته ام هنوز مستجاب نشده . ابراهیم فرمود مى خواهى بگویم چرا اجابت دعایت به تاءخیر افتاده . زیرا خداوند وقتى بنده اى را دوست داشته باشد اجابت دعایش را به تاءخیر مى اندازد تا مناجات کند و طلب نماید چون راز و نیایش او را دوست دارد، اما بنده اى که خدا بر او خشمگین است اگر چیزى درخواست کند، در برآوردن حاجت او تعجیل مى کند یا قلبش را از آن خواسته منصرف نموده ماءیوسش مى کند تا دیگر درخواست ننماید آنگاه پرسید حاجت تو چه بوده ؟
پیرمرد گفت سه سال پیش گله گوسفندى از اینجا گذشت جوانى زیبا صورت که دو رشته موى بر دو طرف سر داشت گوسفندان را سرپرستى مى کرد. از او پرسیدم این گوسفندها متعلق به کیست ؟ گفت از ابراهیم خلیل الرحمن . آنروز درخواست کردم خدایا اگر در روى زمین خلیل و دوستى دارى به من نشان بده .!
ابراهیم گفت خدا دعایت را مستجاب نموده من ابراهیم خلیلم . پیر حرکت کرده او را در آغوش گرفت . حضرت صادق (علیه السلام ) فرمود چون پیغمبر اکرم محمد (صلى الله علیه و آله و سلم ) مبعوث شد، دستور داد مومنین مصافحه نمایند.⁽²⁾